Zmarnowany urlop to poważna strata, ale jak poważna? Jakie straty ponosi klient w związku z niedotrzymaniem przez biuro warunków umowy lub na skutek innych okoliczności? Jak to wycenić? Okazuje się, że nie ma prostego, jednoznacznego sposobu.
Wysokość zadośćuczynienia powinna być ustalana na podstawie obiektywnych kryteriów. Przepisy ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych nie precyzują żadnych kryteriów określania wysokości zadośćuczynienia za szkodę, o której mowa w jej art. 11a. Nie mogą być pomocne w tym względzie także postanowienia Dyrektywy Rady z 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek (90/314/ EWG). Nie ulega jednak wątpliwości, że wysokość zadośćuczynienia należy ustalać w sposób zobiektywizowany, z uwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy. Wskazanie, jaka kwota w danych warunkach jest odpowiednia, należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. Z tego powodu nieuwzględnienie określonych okoliczności, istotnych w przekonaniu konsumenta, nie prowadzi od razu do wniosku, że wysokość zasądzonego zadośćuczynienia jest niewłaściwa. Może się bowiem zdarzyć, że sprawy, które w ocenie konsumenta są nader istotne, w ocenie sądu nie będą miały wpływu na kwotę zadośćuczynienia. Samodzielną podstawę prawną do żądania zarówno w zakresie doznanej szkody majątkowej, jak i szkody niemajątkowej klienta w postaci zmarnowanego urlopu stanowi art.11a ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych. Dopuszcza on przyznanie zadośćuczynienia, jednakże za szkodę wyrządzoną niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umowy.
Udostępniono 30% tekstu, dostęp do pełnej treści artykułu tylko dla prenumeratorów.
