Portugalia– ojczyzną fado

Większość mieszkańców Lizbony jest zdania, że każdy, kto odwiedza to  przepiękne miasto, powinien choć raz udać się do klubu fado. To właśnie tam można poczuć prawdziwy, jedyny w swoim rodzaju klimat stolicy Portugalii. Do polskich kin wszedł niedawno film o najsłynniejszej śpiewaczce fado, Amálii Rodrigues, która uchodziła nie tylko za wybitny talent wokalny, ale także za ambasadorkę kultury portugalskiej na świecie.


Historia fado

Początki fado (z portugalskiego: los, przeznaczenie) sięgają tradycji średniowiecznych trubadurów, którzy wędrowali od miasta do miasta, śpiewając pieśni o nieszczęśliwej miłości, tęsknocie za lepszym życiem i przeznaczeniu. Jednak Fado, jakie znamy dzisiaj, zaczęło kształtować się dopiero na początku XX wieku, razem z pojawieniem się muzyków, którzy przygrywali gościom w tawernach nad Tagiem. Wraz z nadejściem radia, fado, często określane mianem portugalskiego bluesa, zaczęło odnosić coraz większe sukcesy, stając się najpopularniejszym gatunkiem muzycznym w Portugalii. Fado można podzielić na dwa podstawowe rodzaje: fado lizbońskie, wykonywane zarówno przez mężczyzn jak i przez kobiety, oraz fado z Combry, śpiewane jedynie przez mężczyzn. Niezależnie od podziałów, fado cechuje zwykle surowy, nieszkolony głos, któremu towarzyszy akompaniament dwóch gitar: 12-strunowej gitary portugalskiej - guitarra do fado (ma kształt mandoliny z pudłem rezonansowym o płaskim spodzie) i gitary klasycznej - viola. Wszyscy wykonawcy za pomocą muzyki próbują jak najlepiej oddać uczucia pragnienia, smutku i nieszczęścia. Dzięki wyjątkowej linii melodycznej nadają utworom niesamowity ładunek emocjonalny, nawiązujący do mocno związanego z kulturą portugalską saudade (z łac. salitáte - samotny), [...]