Ryzyko upadłości i reputacji biur podróży

Część klientów upadłych biur podróży zmuszona była przerwać wypoczynek za granicą, względnie po podpisaniu umów

na świadczenie usług turystycznych oraz po dokonaniu wyznaczonych wpłat, usługi te nie zostały zrealizowane z uwagi na wcześniejsze ogłoszenie upadłości gospodarczej danego biura podróży. W samym lipcu 2012 roku poszkodowanych było ponad 27 tys. turystów byłych i niedoszłych.

Branżowa dyskusja sprowadza się do postawienia zasadniczego pytania: co należy uczynić, by maksymalnie ograniczyć upadłości biur podróży oraz negatywne ich następstwa? Odpowiedzi udzielane są przez Ministerstwo Sportu i Turystyki wspólnie z Ministerstwem Finansów, Polską Izbą Turystyki, Polskim Związkiem Organizatorów Turystyki, Izbą Turystyki RP, Ogólnopolskim Stowarzyszeniem Agentów Turystycznych, marszałków poszczególnych województw itd. W połowie sierpnia 2012 roku brak jest jeszcze zgodności w postulowanych zmianach, które dotyczą między innymi powołania turystycznego funduszu gwarancyjnego, zmian dotyczących rozporządzenia ministra finansów z 16 grudnia 2010 roku ws. minimalnej wysokości sumy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej, a dalej z tym związanych – zdefiniowaniem przychodów przedsiębiorców dotychczas funkcjonujących lub rozpoczynających działalność, które stanowią podstawę wyliczenia minimalnych sum zabezpieczeń itp.

Najczęstszą determinantą ogłaszanych upadłości gospodarczych biur podróży, stanowi:

• 
  
• brak wypełnienia zapisów dyrektywy unijnej nr 90/314 dotyczącej przeniesienia ciężaru rozwiązań w turystyce na profilaktykę, co pozwoliłoby radykalnie obniżyć systemowe ryzyko upadłości kolejnych biur podróży (marszałek województwa ma zapewnić klientowi biura podróży 100 proc. zabezpieczenia swojej ekspozycji, niezależnie od wpływu różnych czynników)

Udostępniono 30% tekstu, dostęp do pełnej treści artykułu tylko dla prenumeratorów.