Krzemionkowski region prehistorycznego górnictwa krzemienia pasiastego – bo tak brzmi oficjalny wpis – jest 16. miejscem i jednocześnie pierwszym polskim stanowiskiem archeologicznym na tej prestiżowej liście.
Wpis obejmuje: „Osiedla górnicze, jamy i szyby górnicze, chodniki w kopalniach, komory, a także komory wsparte na filarach. Sieć ponad 4000 szybów o głębokości dochodzącej do 9 m połączonych siecią chodników i komór”. Oficjalnie umieszczono Krzemionki na liście podczas 43. sesji Komitetu Światowego Dziedzictwa UNESCO, która zebrała się w Baku. Polski wniosek o wpisanie Krzemionek Opatowskich złożono jesienią 2018 r., choć procedura przygotowawcza rozpoczęła się znacznie wcześniej. Pradziejowe kopalnie krzemienia funkcjonowały w tym miejscu od neolitu do wczesnego brązu (ok. 3900 do 1600 r. p.n.e.). Wyjątkowy charakter kompleksu Krzemionek polega na zachowaniu na rozległym obszarze czytelnych śladów prehistorycznej działalności człowieka, polegającej na wydobywaniu i obróbce krzemienia, głównie do wyrobu narzędzi. Decyzję o wpisaniu (lub wykreśleniu) obiektów podejmuje Gremium składające się z przedstawicieli 21 państw-stron Konwencji UNESCO. Na dorocznych sesjach zapadają decyzje dotyczące nowych wpisów i stanu zachowania miejsc już wpisanych na listę światowego dziedzictwa. Umieszczenie na tej liście jest dużym impulsem promocyjnym dla danego obiektu i zazwyczaj skutkuje gwałtownym wzrostem ruchu turystycznego. Poprzednim obiektem z naszego kraju, który wpisano na listę, były kopalnie i teren wokół nich w Tarnowskich Górach. Na tej samej sesji podjęto decyzje o wpisaniu jeszcze 24 innych dóbr kultury na tę listę. Z najbliższego otoczenia Polski znalazły się na niej obiekty z Rosji, Czech i Niemiec. Więcej o nowościach w tym prestiżowym wykazie piszemy w tym numerze „Rynku Turystycznego”.
