Gdy biuro podróży stanie się niewypłacalne

Końcówka września tego roku przyniosła nieoczekiwane dla branży turystycznej upadki bardzo znanych organizatorów turystyki. Ustawa z 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych wprowadziła nowe uregulowania na wypadek niewypłacalności. Biuro podróży ma obowiązek przedsięwziąć kroki mające na celu ochronę interesów turystów w razie niewypłacalności, czyli dokonać zabezpieczenia finansowego.

  Odpowiedzi na to, jak rozumieć pojęcie niewypłacalności, udziela art. 11 ustawy z 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe. Na mocy ust. 1 tego artykułu dłużnika uważa się za niewypłacalnego, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące. I tak właściwy czas do zgłoszenia wniosku o upadłość należy oceniać poprzez odniesienie się do pojęcia niewypłacalności użytego w ustawie z 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 2171 ze zm.) i wskazanych w tej ustawie terminów, oznaczonych dla upadłego (jego organów) do zgłoszenia wniosku o upadłość. Jednocześnie kwestii „właściwego czasu” nie należy oceniać mechanicznie, ale zawsze z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy. Nie stanowi podstawy do stwierdzenia niewypłacalności przejściowy brak płynności finansowej, jeżeli jednocześnie dłużnik posiada majątek o wartości pozwalającej na pokrycie jego zobowiązań w przyszłości. Omawiane pojęcie powinno być ujmowane elastycznie w zależności od okoliczności konkretnego wypadku, bo jest to przesłanka obiektywna, ustalana na podstawie okoliczności faktyczny