Krótka podróż z koronawirusem w tle

Znasz kogoś, kto zachorował na koronawirusa? – koronne, nomen omen, pytanie „koronasceptyków” podbija internet. Odpowiedź negatywna ma dowodzić, że ten cały wirus to ściema, spisek, wytwór propagandy rządu światowego itd. Tak się jednak składa, że ja znam. A po obserwacjach z krótkiej podróży po Polsce obawiam się, że niebawem znacznie więcej osób nie będzie mogło takiej znajomości zaprzeczyć.

Wiesz, przecież ja jestem ze Śląska, z grupy podwyższonego ryzyka, ale jadę, bo odbieram statek – tłumaczy komuś przez telefon mój współpasażer. Maseczki lub innej zasłony ust i nosa – brak. I nie daje ci to do myślenia, człowieku? – patrzę z mieszanką zdziwienia i irytacji wobec beztroski pana spedytora. Pociąg Intercity Premium, zwany powszechnie pendolino, relacji Warszawa – Gdynia jest niemal pełen. Bezprzedziałowe wagony, rzędy po dwa miejsca obok siebie, przedzielone wąskim korytarzem. Usta i nos zasłania może 10 proc. podróżnych, mimo że z głośników co kilkanaście minut płynie komunikat (po polsku i po angielsku) o takiej konieczności, również na ekranach pojawia się stosowna informacja. Na wypadek, gdyby ktoś był głuchy i nie umiał czytać, tuż po rozpoczęciu podróży pojawia się pan z wózkiem, z którego rozdaje „pakiety ochrony osobistej„, w każdym znajduje się jednorazowa maseczka i gaziki odkażające. Większość podróżnych ogląda je z zainteresowaniem, po czym… nieotwarte chowa do toreb. – Może na prezent?

Znakomita pamiątka znad morza – myślę nieco złośliwie. A może to ja przesadzam? Albo – nie daj Boże