Zabezpieczenia finansowe wymagane dla przedsiębiorców turystycznych są dostosowane do przepisów Unii Europejskiej. Wysokość ich sumy uwzględnia zakres i rodzaj działalności wykonywanej przez organizatorów turystyki i pośredników turystycznych. Ustawa o usługach turystycznych jest ustawą konsumencką i przede wszystkim wdraża do polskiego systemu prawnego regulacje z zakresu ochrony interesów klienta.
Ustawa o usługach turystycznych funkcjonuje w polskim porządku prawnym od 1997 roku i jej podstawowe regulacje należy uznać za stabilne i prawidłowe. Problemy w stosowaniu niektórych przepisów, zmiany w otoczeniu prawnym branży turystycznej oraz obowiązki wynikające z członkostwa w UE stworzyły potrzebę nowelizacji ustawy. Jednym z elementów wymagających harmonizacji z przepisami unijnymi była kwestia zabezpieczenia finansowego organizatora i pośrednika turystycznego na wypadek niewypłacalności.
Gwarancja non-stop
Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych ma obowiązek złożyć właściwemu organowi (marszałkowi województwa) oryginały dokumentów potwierdzających zawarcie kolejnych umów gwarancji lub ubezpieczenia, nie później niż 14 dni przed upływem terminu obowiązywania umowy poprzedniej. Brak ciągłości ubezpieczenia (art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o usługach turystycznych) stanowi o rażącym naruszeniu obowiązków określonych ustawą w rozumieniu art. 10a pkt 2. Obowiązek posiadania gwarancji lub umowy ubezpieczenia dotyczy całego okresu wykonywania działalności (art. 5 ust. 3 ustawy).
Brak ciągłości ubezpieczenia (art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o usługach turystycznych) stanowi o naruszeniu obowiązków określonych ustawą w rozumieniu art. 10a pkt 2. Bez znaczenia dla oceny w tym zakresie jest okoliczność, iż w okresie braku ubezpieczenia strona nie prowadziła faktycznie działalności objętej zezwoleniem i nie zawierała umów z klientami....